Ja en nee.
Mensen zijn slecht in het herkennen van leugens. Het wordt nog erger als mensen (lees: sommige agenten) denken dat ze goed zijn in het herkennen van leugens. Daarom zijn hulpmiddelen handig, maar de vraag is natuurlijk hoe betrouwbaar die hulpmiddelen dan weer zijn.
Wat te denken van de leugendetector? Het probleem met deze detector is het hoge aantal vals-positieve meldingen: de verdachte is onschuldig, maar het apparaat lijkt 'schuldig' te zeggen. Lijkt, want het apparaat meet enkel en datgene wat gemeten wordt, is niet meer dan een veranderende fysiologische toestand. Dat kan dus ook te maken hebben met zenuwachtigheid van de onschuldige verdachte.
Er zijn inmiddels ook modernere hulpmiddelen, zoals het meten van een hersenactiviteit (P300-hersengolf). Levert deze techtniek betere resultaten op dan de klassieke leugendetector? Volgens Harald Merckelbach, hoogleraar psychologie (UM), is de toegevoegde waarde van deze nieuwe techniek marginaal.
Datzelfde geldt ook voor de nieuwste ontwikkeling op het terrein van de leugendetectie: de fMRI (functional Magnetic Resonance Imaging). Het gaat dan met name om het zuurstofgehalte in het bloed. Maar het is feitelijk meer van hetzelfde.
Kortom, lood om oud-ijzer.
(Bron: H. Merckelbach & E.H. Meijer, Leugendetectie: oude waarheden en nieuwe technologie. In: Justitiële Verkenningen (34) 2008, pp. 42-53.)
.
