Eén van de Nederlanders die destijds mocht meeschaven aan de tekst van de Universele Verklaring voor de Rechten van de Mens was de franciscaner pater Didymus (1890-1965). Zijn echte naam was Leo Beaufort en hij had theologie, wijsbegeerte en rechten gestudeerd. In 1947 werd hij benoemd tot hoogleraar volkenrecht.
Beaufort maakte zich hard om God in de preambule – een soort voorwoord – te schrijven. Hij diende – geïnspireerd door de “recente bittere ervaringen”een amendement in: de erkenning van mensenrechten is gebaseerd op de goddelijke oorsprong van de mens en zijn lotsbestemming. Dat amendement kwam tegemoet aan de overtuiging van de meerderheid van de wereldbevolking. Ook voor atheïsten hoefde God in de preambule geen probleem te zijn. Ze konden volgens hem immers het ‘Goddelijke’ zinnetje negeren en mochten “onwetend” blijven.
Communisten waren niet gecharmeerd van zijn voorstel. De Sovjetafgevaardigde Bogomolov wees op het feit dat in de Franse versie van de Rechten van de burger en de mens uit 1789 ‘God’ evenmin voorkwam. Een Chileense afgevaardigde wees erop dat in de Chileense grondwet evenmin een verwijzing naar God stond.
Beaufort trok zijn amendement uiteindelijk in.
(bron: Rooessing in Trouw)
.
