Op deze weblog van de juristen Ron Ritzen (JHS) en Mark Lemmens (Radboud Universiteit) vindt u berichten over juridische zaken die opmerkelijk krom zijn.

6 mei 2009

Twee jaar cel voor poging tot moord?

Ronald Beerlings, een 49-jarige stucadoor uit het Vlaamse Schelle kreeg op 4 mei 2009 de maximumstraf van twee jaar cel en 1.100 euro boete voor de poging tot doodslag op zijn vrouw en haar vriend. April 2006 schoot hij zijn vrouw Nancy en haar nieuwe vriend in een café in Hemiksem neer. Zijn huwelijk met Nancy was voorbij, maar Beerlings kon zich daar niet bij neerleggen en nam drastische maatregelen.
Door de schietpartij is Nancy verlamd aan beide benen en kan ze haar rechterarm niet meer gebruiken.
Aanklager Björn Backx noemde de beslissing, doodslag, een juridische dwaling.
Wat was er aan de hand? De jury oordeelde dat Nancy de feiten had uitgelokt en dat Beerlings niet handelde met voorbedachte rade. De moordpoging - met een maximale strafmaat van dertig jaar - werd dus een uitgelokte poging tot doodslag, en daarvoor kun je maximaal twee jaar cel krijgen.
Het punt is nu dat uit het proces nergens blijkt dat de slachtoffers op een of andere manier Beerlings hebben geprovoceerd. Maar de advocaat van Beerlings stelde dat Claes de schietpartij uitlokte “omdat ze via haar advocaat liet weten dat ze uit was op een deel van het vermogen van haar man én dat hij een slechte vader was.” Maar wat de advocaat van Beerlings niet betwistte was dat de verdachte wel degelijk de intentie had om Nancy Claes te doden en dat hij bovendien met voorbedachten rade handelde.
De jury vond echter niet dat Beerlings de feiten met voorbedachtheid had gepleegd. Gevolg: het neerschieten van Claes juridisch moest worden gekwalificeerd tot poging tot doodslag. Voor het neerschieten van Luc Van De Putte ging Beerlings zelfs volledig vrijuit omdat de jury aanvaardt dat hij niet mikte op de man. Beerlings, die ook ex-paracommando is, hoeft zelfs geen schadevergoeding betalen. De beslissing van de juryleden over de schuld zorgde voor commotie en iedereen was dan ook nieuwsgierig naar hun motivering in het arrest. De juryleden weigerden simpelweg, omdat hierdoor het geheim van de individuele stemming zou worden geschenden. Dat vonden ze een onoverkomelijk bezwaar. Het is overigens nog maar de vraag of de jury zich dit gerealiseerd heeft.
Jef Vermassen, de advocaat van Nancy Claes, was in elk gevaal stomverbaasd. “Ik heb nooit meegemaakt dat als zelfs de verdediging zegt dat er voorbedachtheid is, de jury toch anders oordeelt. Dan kan je enkel zeggen dat de jury het niet heeft begrepen ofwel vooringenomen is. Het feit dat ze haar beslissing niet wil motiveren is een teken van zwakte en een schending van de rechten van de burgerlijke partijen. Ja, ik heb vragen over de uitspraak, maar ik zeg niet dat je de assisenjury moet afschaffen.”
(bron: De Standaard, 4.5.2009)
.