Moet een eerlijke rechter altijd worden gewraakt?

Paleis van Justitie, Brussel (foto: R. Ritzen)

Op deze vraag geeft filosoof Paul van Ommen in het NRC (13 april 2011) een helder antwoord. Een rechter, zo stelt Van Ommen, is bijna altijd bevooroordeeld. Onderzoek toont dat aan.* In navolging van de prof. Van Otte, die er voor pleit dat de rechter zijn "preliminaire indrukken prijsgeeft", stelt hij dat duidelijkheid over die indrukken de officier van justitie en de advocaat in staat stelt kleuring aan te brengen in hun pleidooien.
Van Ommen argumenteert dat de recente wraking van rechter Verpalen (die een zaak begon met het voordragen van het gedicht 'Jantje zag eens pruimen hangen' en prompt gewraakt werd) enkel de schijn ophoudt van onpartijdigheid.
Kortom, een helder en buitengewoon sterk betoog dat een fundamentele kwestie aansnijdt.
*) Zie ook het uiterst leesbare boek van prof. Eric Rassin, Waarom ik altijd gelijk heb. Utrecht 2007 (Da's overigens verplichte kost voor onze studenten!)

(bron: dr. Paul van Ommen, Moet een eerlijke rechter altijd worden gewraakt? NRC, 13 april 2011)

.

Burgemeester en wethouders missen democratische aansporing tegenover raad

Nu alle politieke constellatie in Maastricht achter de rug is, de kruitdampen zijn gaan liggen en de nieuwe coalitie rond is, kan de rust in de gemeentegebouwen op en rond de Markt weer terugkeren. Toch blijft de vraag bestaan of een dergelijke totstandkoming van deze ‘nieuwe’ coalitie in democratisch opzicht wel zo netjes is. Hoewel gedane zaken geen keer nemen, is het toch onontkoombaar om bij deze totstandkoming stil te staan.
Belangrijkste les die hieruit getrokken kan worden – en die geldt overigens voor alle Nederlandse gemeenten-, is dat de gemeentelijke democratie eenvoudigweg niet op dezelfde wijze functioneert als het parlementaire stelsel dat op landelijk niveau gebruikt wordt. De politieke spelregels zijn in gemeenten nou eenmaal anders dan die op het Haagse Binnenhof gelden. Met name het feit dat de volksvertegenwoordiging vertrouwen moet hebben in de politieke bestuurders maakt dit duidelijk. Op het moment dat de Tweede Kamer geen vertrouwen meer heeft, is het mogelijk voor de regering om op grond van de Kieswet vervroegde verkiezingen uit te schrijven. Juist dit laatste is iets wat op gemeentelijk niveau niet kan, omdat diezelfde Kieswet de verkiezingen voor de gemeenteraad op specifieke data vastlegt. In de praktijk maakt dit het opzeggen van het vertrouwen in het gemeentebestuur tot een lege huls. De coalitie kan immers, afgezien van enkele wisselingen van individuele bestuurders, gewoon blijven bestaan tot de nieuwe verkiezingen plaatsvinden. Dit kan zorgen voor wrijving en meer wantrouwen in de verhoudingen tussen de gemeenteraad en het dagelijks bestuur. Alternatief hiervan is dat er, wat in Maastricht inmiddels een beproefd recept is, een nieuwe –tussentijdse- formatie plaatsvindt en op basis van een nieuw akkoord een geheel nieuwe coalitie aan de slag mag. Maar hoe is het te verkopen dat er een nieuw gemeentebestuur geïnstalleerd wordt zonder dat de inwoners van die gemeente zijn geraadpleegd? Dit stuit op democratische bezwaren.
De oplossing ligt in beide gevallen binnen handbereik en is al eerder in staatsrechtelijke kringen verkondigd: zorg voor meer democratische legitimatie op het moment dat het tot een botsing komt tussen de gemeenteraad en (een deel van) het dagelijks gemeentebestuur. Concreet betekent dit dat in een dergelijke situatie een referendum uit moet worden geschreven met de vraag: Moeten er door de vertrouwenskwestie nieuwe verkiezingen worden uitgeschreven? Met de uitkomst van het referendum in de hand zou het college van B en W zich dan tot de regering kunnen wenden met het verzoek om deze verkiezingen te laten plaatsvinden.
Hoewel hiervoor een wetswijziging nodig is en een gemeentelijk referendum doorgaans niet op een hoge opkomst steunt, is het in ieder geval wel een prima stok achter de deur om de gemeenteraad in toekomstige gevallen beter na te laten denken over de consequenties van het opzeggen van het vertrouwen.


Mark Lemmens
Docent StaatsrechtJuridische Hogeschool Avans - Fontys

Journalist en raadslid gaan niet samen

Een interessant bericht van Binnenlandsbestuur.nl:

Mag een krant een journalist verbieden politiek actief te zijn? Ja, zo oordeelde het Gerechtshof in Den Haag afgelopen week.


Niet verenigbaar

In 2006 stelde een verslaggever van het AD zich kandidaat bij de gemeenteraadsverkiezingen. Hij werd verkozen. De hoofdredactie liet hem echter weten dat hij daarvoor toestemming had moeten vragen, en wanneer hij dat had gevraagd, dat niet gekregen zou hebben. Een actieve politieke rol is volgens de hoofdredactie van het AD niet verenigbaar met de onafhankelijkheid van de krant.


Grondrecht

De journalist spande daarop een civiele procedure aan bij de rechtbank in Rotterdam. De rechtbank stelde de journalist in het gelijk. Het passief kiesrecht is immers een grondrecht en dat, zo oordeelde de rechtbank, moest zwaarder wegen dan het belang van de krant.


Onwerkbaar

Het AD ging in hoger beroep. Vorige week kwam het Haagse gerechtshof tot een ander oordeel van de rechtbank. De hoofdredactie had aangevoerd dat het voor de lezers vreemd zou zijn als ze verslaggevers van het AD ook in de rol van politicus zouden kunnen tegenkomen. Daarbij zou een onwerkbare situatie kunnen ontstaan als een journalist niet op alle werkterreinen meer in te zetten zou zijn vanwege een politieke nevenfunctie. Ook zou het moeilijk zijn voor collega’s om over een raadslid te schrijven dat tevens op de redactie werkzaam is.


Belang

Het hof gaf het AD op alle punten gelijk. Weliswaar bevestigt het gerechtshof ook dat het raadslidmaatschap een functie is die iedere burger volgens zou Grondwet zou moeten kunnen vervullen, maar in dit geval vindt het hof dat het belang van de krant zwaarder weegt.

Bron: Binnenlandsbestuur.nl (4-10-2010)
Het oordeel van het Gerechtshof is te vinden via www.rechtspraak.nl.

Burgemeester op de stoel van de rechter?

Burgemeesters worden met regelmaat geconfronteerd met situaties waarin ook een strafrechtelijke component meespeelt. Denk bijvoorbeeld aan de burgemeester die te maken krijgt met de maatschappelijke commotie na een geruchtmakende moord of een pedoseksueel die tot onrust in een wijk leidt.

Het probleem dat zich daarbij voordoet is in de kern de wrijving van de machten der Trias Politica. De onrust loopt doorgaans vooruit op het strafproces dat nog moet volgen. Terwijl de geschokte buurt al voorbereidingen treft om de pedoseksueel aan de hoogste boom op te knopen, moet de burgemeester een beroep op de maatschappij doen om de kalmte te bewaren en het strafproces zijn beloop te laten hebben.

Burgemeesters worden geacht met de nodige terughoudendheid sturing aan het proces te geven en niet op de stoel van de rechter gaan zitten. Dit is recent nog bekrachtigd in een zaak waarin een inwoner van Helden een schadevergoeding toegewezen kreeg. Hij had een tijd lang onterecht vastgezeten voor het graven van valkuilen met ijzeren pinnen in de bossen bij zijn woonplaats. De Heldenaar had volgens de rechtbank veel last van negatieve publiciteit, ook omdat hij door burgemeester Mat Vestjens onmiddellijk als "de zekere dader" werd aangemerkt (zie uitspraak 14 juli 2010, Rechtbank Roermond).

Concreet bevestigt de uitspraak het advies om niet op de stoel van de rechter te gaan zitten. Een belangrijke les voor iedere burgemeester in deze populistische tijden: blijf altijd spreken over een verdachte, ook wanneer de buitenwereld al op de zaken vooruitloopt.

Bron: weblog Nederlands Genootschap Van Burgemeesters

'Dwangarbeider' naar Europees Hof te Straatsburg

Een bijstandsgerechtigde stapt naar het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, omdat hij vindt dat de gemeente Amsterdam hem ten onrechte heeft gedwongen deel te nemen aan een re-integratieproject. Dat maakte de Bijstandsbond vrijdag bekend.

Geen dwang

De Amsterdammer vindt dat er sprake was van dwangarbeid in de zin van art. 4 EVRM. Eerder legde hij de zaak al voor aan de Centrale Raad van Beroep, maar daar ving hij bot. Volgens de raad was er geen fysieke of psychische dwang op de man uitgeoefend. 18 jaar bijstandToen de man in 2006 weigerde om aan het re-integratietraject deel te nemen, kortte de gemeente hem op zijn uitkering. De Amsterdammer zat achttien jaar in de bijstand, terwijl hij lichamelijk en psychisch wel in staat was te werken.

Stage

De Centrale Raad van Beroep oordeelde dat hij op z'n minst een begin had kunnen maken met het traject. De Amsterdammer daarentegen zei op dat moment net een stageplek met uitzicht op betaald werk te hebben gevonden. De werkbemiddelaar zou echter niet naar zijn argumenten hebben geluisterd.

Bijstandsbond

De Bijstandsbond vindt de zaak van belang omdat nu op Europees niveau wordt bekeken of bijstandsgerechtigden mogen worden gedwongen om onder het wettelijk minimumloon te werken.

Bron: binnenlandsbestuur.nl

Nieuwe uitgave: Ethiek in de rechtspraktijk

Dit boek, geschreven door Ron Ritzen en Lamber Royakkers, verscheen onlangs bij uitgeverij Damon.

Dwangsom voor tekst 'Jezus redt' op boerderijdak terecht

Het college van burgemeester en wethouders van Giessenlanden heeft een man uit Giessenburg terecht een dwangsom opgelegd, omdat hij met grote witte letters 'Jezus redt' op het dak van zijn boerderij heeft geschilderd. Dat heeft de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State in een uitspraak van vandaag (14 juli 2010) bepaald.

Volgens het gemeentebestuur is de tekst in strijd met de gemeentelijke welstandsnormen. Het heeft de man in januari 2009 daarom gesommeerd de tekst te verwijderen. De man vond de dwangsom echter een aantasting van zijn grondrechten en stapte naar de rechter.
In de gemeentelijke welstandsnormen is bepaald onder welke omstandigheden het uiterlijk van een gebouw in strijd is met de zogenoemde redelijke eisen van welstand. Naar het oordeel van de Raad van State heeft het gemeentebestuur zich op het standpunt kunnen stellen dat sprake is van een 'buitensporigheid in het uiterlijk' van het dak. Het gemeentebestuur heeft daarbij het advies gevolgd van de welstandscommissie. Dat spreekt over de toepassing van felle of contrasterende kleuren, het extreme contrast tussen de bestaande dakpannen en de aangebrachte witte dakpannen en een te grove inbreuk op wat in de omgeving gebruikelijk is. Daarom was sprake van een overtreding van de welstandsnormen en mocht het gemeentebestuur de dwangsom opleggen, aldus de hoogste bestuursrechter.

Anders dan de man meent, staan het recht op vrije meningsuiting en de godsdienstvrijheid in dit concrete geval niet in de weg aan het opleggen van de dwangsom. Hoewel deze grondrechten met het optreden van de gemeente worden beperkt, is dit in bepaalde gevallen gerechtvaardigd. In dit geval wordt met de welstandsnormen beoogd wanordelijkheden te voorkomen en de rechten van anderen te beschermen. Naar het oordeel van de Raad van State komt de dwangsom daarom tegemoet aan een 'dringende maatschappelijke behoefte en staat deze in een redelijke verhouding tot het nagestreefde doel'. Daarbij is voor de Raad van State van belang dat de dwangsom niet is opgelegd vanwege de inhoud van de tekst, maar enkel vanwege de concrete vorm en omvang. De hoogste bestuursrechter wijst er in zijn uitspraak op dat er voldoende andere manieren bestaan om de boodschap 'Jezus redt' tot uiting te brengen, bijvoorbeeld door het kleiner of in een minder opvallende kleur op het dak, of een ander deel van het gebouw, aan te brengen.

De tekst 'Jezus redt' op het dak van de boerderij in Giessenburg houdt de man en de gemeente Giessenlanden al ruim twee jaar verdeeld. De man liet de tekst in 2008 aanbrengen als uiting van zijn geloof.

Aangezien de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State in dit geschil als hoogste bestuursrechter functioneert, zijn op nationaal niveau alle mogelijke rechtsmiddelen aangewend. De man uit Giessenburg heeft inmiddels aangekondigd zich met tot het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) in Straatsburg te wenden.

Vindplaats (LJ Nummer): BN1135
Bron: Centrale redactie rechtspraak.nl
Datum: 14 juli 2010

De formatie van een kabinet: hoe gaat dat in zijn werk?

Na de Tweede kamerverkiezingen begint de formatie van het kabinet. Hoe gaat dat eigenlijk?

Koningin wint advies in
Na de verkiezingsuitslag is allereerst het staatshoofd aan zet. Koningin Beatrix gaat kijken welke informateur een mogelijke coalitie onderzoekt. Dit doet ze op basis van adviezen van haar vaste adviseurs en alle fractievoorzitters.

De koningin kan in deze beginfase ook een bredere onderzoeksopdracht geven. De informateur is dan meer een 'verkenner', die bijvoorbeeld kijkt welke partijen in principe bereid zijn te regeren.
De dag na de verkiezingen praat de koningin dus eerst achtereenvolgens met de voorzitter van de Eerste Kamer Van der Linden, de voorzitter van de Tweede Kamer Verbeet en de vice-voorzitter van de Raad van State Tjeenk Willink.
Vervolgens komen een voor een alle fractievoorzitters naar het paleis om hun mening te geven. Deze gesprekken nemen zeker wel een dag in beslag.

Koningin stelt informateur aan
De koningin benoemt vervolgens een of meerdere informateurs aan, die onderzoeken of een door haar voorgestelde coalitie mogelijk is. Vaak gaat het om een meerderheidscoalitie, dat betekent dat het toekomstige kabinet tezamen tenminste 76 van 150 Kamerzetels hebben.
De informateur is vaak iemand die zijn sporen verdiend heeft in de politiek, zoals de vice-voorzitter van de Raad van State, de voorzitter van de Eerste Kamer of een commissaris van de Koningin.

Gesprekken beginnen
De informateur praat met alle fractievoorzitters om te kijken of er draagvlak is voor de van de koningin ontvangen opdracht. Als dat zo is, gaat de informateur terug naar de koningin om zijn bevindingen te bespreken.

Nieuwe informateur?
Als duidelijk is welke coalitie de beste kans maakt, stelt de koningin vaak een nieuwe informateur aan, die een regeerakkoord in elkaar gaat zetten met de betreffende partijen. In het regeerakkoord staan de afspraken voor de komende vier jaar.
Een regeerakkoord kan heel gedetailleerd zijn, dit gebeurt als de principiële verschillen tussen de partijen aanzienlijk verschillen en het onderling vertrouwen broos is. Er kan ook een regeerakkoord op hoofdlijnen worden afgesproken, dan vullen de partijen gaandeweg hun plannen in.
Als het concept-regeerakkoord klaar is, worden eventueel de posten voor de ministers en staatssecretarissen verdeeld.

Formateur aan het werk
Als de informateur klaar is en verslag heeft gedaan aan de koningin, wordt een formateur aangesteld die de coalitie definitief vorm gaat geven. Dat is meestal de toekomstig minister-president. De formateur benadert in overleg met regeringspartners vervolgens de kandidaat-bewindslieden.
Beëidiging nieuwe kabinet
Na een succesvolle formatie worden de nieuwe ministers en staatssecretarissen beëdigd door de koningin. Met de traditionele bordesscène op de trappen van paleis Huis ten Bosch presenteert het nieuwe kabinet zich.

Bron:
www.nos.nl, toegevoegd donderdag 10 juni 2010
Van der Pot / Donner, Handboek van het Nederlandse staatsrecht, Kluwer 2008

Pino mag niet stemmen in Nevada

Kiezers, die op 8 juni 2010 konden stemmen op hun kandidaten voor de Amerikaanse senaat, mochten in de staat Nevada tijdens de twee weken durende voorverkiezingen niet stemmen als zij zich verkleed hadden als kip. Aanleiding tot die maatregel was de Democratische campagne tegen de Republikeinse Senaatskandidate Sue Lowden.
De voormalige schoonheidskoningin had tijdens een interview voor de lokale tv gezegd dat patiënten met hun artsen moeten onderhandelen als ze niet voldoende geld hebben voor hun rekeningen. “Onze grootouders namen een kip mee als betaling voor de arts”, wist Lowden. De democraten grepen die uitspraak aan om hun campagne op te richten. Zo verschenen vrijwilligers van democratische zijde als kip op allerlei verkiezingsbijeenkomsten van Lowden.
Zoals gezegd, de overheid nam drastische maatregelen. Niet alleen politieke buttons, spandoeken en T-shirts waren in en nabij stemlokalen verboden, maar nu dus ook een chickensuit.
Nog een geluk dat Sue Lowden uitkomt voor Nevada en niet voor Kentucky.

(Op Youtube vind je een filmpje over deze zaak.)
.

The Innocent Prisoner's Dilemma

Murrey is veroordeeld voor een 'second degree murder'. Geen getuigen, wel een ontlastende getuige (een politie-agent) en zijn rechter die verklaard heeft dat hij hem zou vroijspreken, maar gebonden was aan het oordeel van de jury, waren niet voldoende om hem vrij te krijgen. Na 16 jaar is hij voortijdig vrijgelaten ('on parole'), maar in zijn dossier staat hij te boek als moordenaar.
Zie hier.

(bron: New York Times)

Too good looking

Debrahlee Lorenzana, een Amerikaanse vrouw, werd volgens eigen zeggen bij de Citibank ontslagen, omdat haar mannelijke collega's vonden dat haar figuur "voor te veel afleiding zorgt". De bank ontkent.

(Op You Tube vind je haar verhaal.)

Twee rollen drop gestolen? Land uit!

CDA-Kamerlid Van Haersma Buma is van mening dat vreemdelingen die twee keer een rolletje drop stelen, Nederland moeten worden uitgezet. Van Haersma Buma: ‘Iemand die in zijn eerste jaar al twee misdrijven pleegt, heeft hier niets te zoeken. Zelfs al gaat het om het stelen van een rolletje drop. Dat is wel winkeldiefstal en daar blijft het vaak niet bij. We moeten voorkomen dat iemand een criminele carrière gaat beginnen in ons land’.
(bron: Elsevier, 26.1.10)
.

Zoek de fout...

Wat klopt niet in dit bericht?
1. Als het OM seponeert, ga je niet in beroep, maar maak je gebruik van de klacht-procedure (art. 12 Sv).
2. Het hof acht Wilders niet strafbaar, maar vervolgbaar.

Death Panels

Palin heeft op het eind van 2009 toch nog een prijs in de wacht gesleept: 61 procent van de 4.864 kiezers koos Palins ‘Death Panels’ als grootste leugen van 2009. De verkiezing is een initiatief van Politifact.com, een website die in 2008 werd beloond met de prestigieuze Pulitzerprijs.

Haar verdienste? Palin, een fel tegenstanders van Obama’s zorgplan, schreef een paar maanden geleden op haar Facebook-pagina dat “het Amerika dat ik ken en liefheb, niet een [land] is waarin mijn ouders of mijn baby met Downsyndroom voor Obama’s ‘commissie des doods’ (death panels) terecht zullen moeten staan, opdat zijn bureaucraten op subjectieve wijze kunnen bepalen of hun ‘niveau van productiviteit in de samenleving’ de medische zorg waard is”.
Twee onafhankelijke polls lieten zien dat (slechts?) 30 en 41 procent van de burgers in de ‘death panels’ geloofde. Onder de ‘gelovigen’ waren ouderen niet oververtegenwoordigd. Wel geloofden relatief meer republikeinen (47%) dan democraten (20%) de boodschap. Of Palin met haar boodschap ook echt meningen heeft beïnvloed, is niet helder.
“Het raakte een gevoelige snaar”, meent Robert Blendon, die als onderzoeker aan Harvard University is verbonden. Hij onderzoekt de publieke opinie over de gezondheidszorg. Blendon: “Na het bericht reageerde de pers en experts massaal met de mededeling dat er van euthanasie geen sprake was. Maar uiteindelijk geloofden de meeste mensen niet dat er zoiets was voorgesteld.”

Later nam Palin in een interview in de National Review wat gas terug: “Toen ik de bewuste paragraaf van het plan las, was het voor mij zo evident dat er een panel van bureaucraten zou komen, dat beslist over het niveau van gezondheidszorg en dat bepaalt wie het wel of juist niet waard is om de door de overheid gecontroleerde zorg te ontvangen. Omdat gezondheidszorg moet worden gerantsoeneerd als het aan iedereen wordt beloofd, zal het daarom veel individuen schaden die niet in staat zijn om de overheidszorg te ontvangen.”
“De term die ik gebruikte om te beschrijven dat er een panel komt dat deze beslissingen neemt, moet niet letterlijk worden genomen”, zei Palin. Het is te vergelijken met de wijze waarop oud-president Reagan de “Sovjet-Unie als het ‘evil empire’ aanduidde. Hij kon daarmee zijn punt maken. Hij kreeg mensen zover dat ze gingen nadenken. Het is erg effectief. Hetzelfde geldt voor ‘death panels’. Ik zou ze meteen weer zo karakteriseren. In a heartbeat.”

Begin december scoorde Palin ook al hoog op The Top 10 Everything of 2009 van het blad Time. Zij kreeg de negende plaats toegewezen vanwege haar uitglijder over de nieuwe plaats van de tekst ‘In God We Trust’ in de nieuwe dollarmunt: niet meer in het centrum maar op de rand. Palin: “It's a disturbing trend. Who calls a shot like that? Who makes a decision like that?” Het was een retorische vraag, want het antwoord was duidelijk: Obama was de bron van dit kwaad.
Maar Obama had daar niets mee van doen. De beslissing hierover was al in 2005 op het Republikeinse congres genomen. Met de goedkeuring van George W. Bush.

Nieuwe site: rechter & wetenschap

Sinds 1 januari 2010 is er (alweer) een nieuwe site: rechter & wetenschap. Deze webstek gaat over rechtsvinding en het belang van wetenschap daarbij.
.

Egyptische rechter: verbod op niqaab bij examens terecht

Vrouwelijke studenten in Egypte eisten onlangs dat ze ook tijdens hun examen op de universiteit een niqaad mogen dragen. Volgens de regering is dat veel te fraudegevoelig en stelde daarom een verbod in. De bestuursrechter in Kairo gaf de regering op 3 januari gelijk.
De vijftig studenten, die de regeringsmaatregel hadden aangevochten, hebben geen boodschap aan het feit dat de niqaab fraudegevoelig is. Ze gaan in hoger beroep.
(bron: NRC, 4.1.10)
.

Over de gevaren van gamen

Tachtig procent van de gewelddadige criminelen in China kwam in de criminaliteit terecht door videospelletjes. Dat beweert de CCTV, de Chinese openbare omroep. Ook is er een verband tussen gamen en drugsgebruik, tienerzwangerschappen en moord.De Chinese overheid haalde onlangs World of Warcraft offline.

(bron: De Standaard, 30.12.09).

Man zat 35 jaar onschuldig vast

Vijfendertig jaar geleden werd de toen negentienjarige James Bain vooroordeeld tot levenslange gevangenisstraf wegens ontvoering en verkrachting van een negenjarige jongen. Die had hem op een reeks foto's van vijf personen aangewezen als de schuldige.

Bain verzocht in 2001, 2003 en 2006 om een DNA-onderzoek, maar dat werd steeds afgewezen. In 2009 had hij meer geluk. Het onderzoek werd gedaan en leverde voor Bain een ontlastende uitslag op. Daarmee stond volgens de rechter zijn onschuld vast.
Hij heeft recht op vijftigduizend dollar voor elk jaar dat hij onterecht heeft vastgezeten.
Zie deze video voor zijn vrijlating.

(bron: The Huffington Post, 17.12.09 / The Innocence project, 17.12.09)

Is de advocatuur een mannenwereld?

Is de advocatuur een echte mannenwereld? Ja, zo blijkt onderzoek. Volgens onderzoekers van de universiteit van Clemson, South Carolina, heeft een vrouw met de naam Cameron drie keer zoveel kans rechter te worden als iemand die een traditionele vrouwelijke naam heeft, zoals Sue.
Een vrouw die Bruce heeft, blijkt zelfs vijf keer zo veel kans te hebben om rechter te worden.
Eén van de onderzoekers, de econoom Bentley Coffy, meent dat “ondanks het feit dat de helft van de afgestudeerde rechtenstudenten tegenwoordig vrouw is, het een mannenwereld blijft”. Masculiene personalia of een mannelijke naam, zo blijkt uit het onderzoek, is een voordeel voor een carrière in de juridische wereld.
.
(bron: Weblog D. de Hoogh, 2.11.09)
.

Werken leugendetectors?

Ja en nee.
Mensen zijn slecht in het herkennen van leugens. Het wordt nog erger als mensen (lees: sommige agenten) denken dat ze goed zijn in het herkennen van leugens. Daarom zijn hulpmiddelen handig, maar de vraag is natuurlijk hoe betrouwbaar die hulpmiddelen dan weer zijn.
Wat te denken van de leugendetector? Het probleem met deze detector is het hoge aantal vals-positieve meldingen: de verdachte is onschuldig, maar het apparaat lijkt 'schuldig' te zeggen. Lijkt, want het apparaat meet enkel en datgene wat gemeten wordt, is niet meer dan een veranderende fysiologische toestand. Dat kan dus ook te maken hebben met zenuwachtigheid van de onschuldige verdachte.

More DIY videos at 5min.com

Er zijn inmiddels ook modernere hulpmiddelen, zoals het meten van een hersenactiviteit (P300-hersengolf). Levert deze techtniek betere resultaten op dan de klassieke leugendetector? Volgens Harald Merckelbach, hoogleraar psychologie (UM), is de toegevoegde waarde van deze nieuwe techniek marginaal.
Datzelfde geldt ook voor de nieuwste ontwikkeling op het terrein van de leugendetectie: de fMRI (functional Magnetic Resonance Imaging). Het gaat dan met name om het zuurstofgehalte in het bloed. Maar het is feitelijk meer van hetzelfde.
Kortom, lood om oud-ijzer.

(Bron: H. Merckelbach & E.H. Meijer, Leugendetectie: oude waarheden en nieuwe technologie. In: Justitiële Verkenningen (34) 2008, pp. 42-53.)
.

Justitiële uitglijders in Duitsland

Ook bij de gründliche oosterburen gaat er op het justitiële vlak wel eens iets mis. Hieronder een paar recente uitglijders: de onmogelijke strijd tegen Kinderpornografie, de zaak-Günther B., de zaak-Wörz, de zaak-Pascal in Karlsruhe.
Jens Schlegel werd ten onrechte veroordeeld en overleefde een moordaanslag in de gevangenis. (Twee jeugdige deliquenten wilden wel eens zien hoe iemand sterft.) Na twee jaar kwam hij vrij, omdat de echte dader zich alsnog meldde. Zijn schadevergoeding bedroeg 20 DM (11 euro) voor elke dag die hij vastzat.
Tot slot nog de wijze woorden van ARD-rechtsdeskundige Karl Friedrich Möller: “Manchmal ist es wirklich besser, mit dem Unrecht seinen Frieden zu schließen, als dem Recht ständig hinterherzulaufen. “

Kermiskaartje van 281 euro

Veertien Berlijners konden afgelopen zomer wel heel lang genieten van een kermisattractie. Ze hingen namelijk drie kwartier ondersteboven in een wagentje in een attractie op een Berlijnse kermis. Iemand belde de brandweer en die verleende hulp. Zo werden onder meer twee mensen naar het ziekenhuis gebracht.
Nu blijkt daar een prijskaartje aan te hingen: 281 euro per persoon. Standaardprocedure, aldus de brandweer.
De slachtoffers zijn daar niet over te spreken. Een man die met vrouw en kind vastzat: “We zijn al genoeg gestraft. Mijn zoontje durft nooit meer zo’n attractie in en dan moeten we nog 850 euro betalen ook? Nooit! Laat de eigenaar maar betalen.”
De uitbater van de attractie ziet dat anders: “Ik heb de brandweer niet gebeld. We hebben de mensen zelf uit de gondels bevrijd en verzorgd. Omdat wij niet om hulpdiensten gevraagd hebben, gaan we deze kosten ook niet overnemen.”
De eigenaar stelde wel dat zijn verzekering geld zal uitkeren aan de slachtoffers. Daarmee kunnen ze dan de hulpdiensten betalen. Volgens de brandweer wordt dit soort zaken normaliter door de verzekering afgehandeld.
(bron: NOS.nl)
.

Veiligheidsregio doet afbreuk aan democratie

‘Sommige dingen, dames en heren, kun je niet alleen. Het verplaatsen van een sofa, het aanbrengen van gipsen plafondplaten, het vieren van een jubileum op je werk. Het wordt geprobeerd dat alleen te doen, maar het loopt uit op narigheid.’

Met deze woorden begon staatssecretaris Bijleveld haar toespraak over intergemeentelijke samenwerking in april 2008 op een speciaal voor dit onderwerp georganiseerde conferentie. En ongelijk kun je haar niet geven. Elk politiek en bestuurlijk vraagstuk vraagt als vanzelfsprekend om een eigen schaal en is meestal niet te vangen in toevallige grenzen van territoriale eenheden. Provincies, gemeenten en waterschappen huldigen al decennialang de filosofie dat het uitvoeren van bepaalde bestuurlijke taken nu eenmaal beter gaat wanneer je dat samen doet. Daar is op zichzelf ook niets mis mee. Maatwerk dient bij de organisatie van het bestuur dan ook het devies te zijn, want dit zorgt voor een kleine, kwalitatief hoogwaardige overheid die optreedt waar dat nodig is en regisseert waar het kan.

Tot zover het ideaalbeeld van Van Bijleveld waar iedereen het ongetwijfeld mee eens zal zijn. De praktijk blijkt onder dit kabinet weerbarstiger dan men kan vermoeden. Minister Ter Horst van Binnenlandse zaken en Koninkrijksrelaties fungeert als eerstverantwoordelijke binnen het kabinet voor de verhoudingen met de decentrale overheden, de zogeheten interbestuurlijke betrekkingen, en een vlugge blik op de site van het ministerie van Binnenlandse zaken en Koninkrijksrelaties toont een tendens die haaks staat op de beginselen van de Nederlandse democratie. Een geweldig voorbeeld vormt de Wet op de veiligheidsregio’s, die de zorg van rampen- en crisis(-beheersing) van het college van burgemeester en wethouders
overdraagt aan een nieuwe samenwerkingsvorm: de zogeheten veiligheidsregio.

Het wetsvoorstel vloeit voort uit de gedachte dat veiligheid bij uitstek een lokale verantwoordelijkheid is, maar veel gemeenten te klein zijn om een ramp of crisis te bestrijden. Het plan is nu om de brandweerzorg, de geneeskundige hulpverlening bij ongevallen en rampen (GHOR), de rampenbestrijding en crisisbeheersing en de politie op regionaal niveau bijeen te brengen. Volgens het kabinet wordt via deze functionele decentralisatie niet alleen de slagkracht vergroot, maar worden eveneens eenheid, eenduidigheid en eenvoud in de aanpak bereikt.

Concreet biedt het wetsvoorstel dan ook een grondslag voor het instellen van een gemeenschappelijke regeling waaraan de uitvoering van brandweertaken en taken in het kader van de geneeskundige hulpverlening bij ongevallen en rampen worden opgedragen. Artikel 7 van het conceptvoorstel stelt hiervoor een regio-indeling vast, die gewijzigd kan worden bij AMvB. Daarnaast regelt het wetsvoorstel dat het regionale bestuur van de veiligheidsregio een coördinerende rol vervult bij de bestrijding van rampen en de beheersing van een crisis door zowel afstemming tussen partners binnen de veiligheidsregio als daarbuiten te organiseren en faciliteren.

Dit laatste is nu precies waar vanuit rechtsstatelijk en vooral democratisch oogpunt de schoen wringt. Het regionale bestuur van de veiligheidsregio, meestal kortweg aangeduid als het RVB, wordt in beginsel uitsluitend gevormd door de burgemeesters van de regio. De korpsbeheerder is hiervan de voorzitter. Voorts worden ook de hoofdofficier van Justitie en het waterschap uitgenodigd tot deelname, net als de directeur GHOR en de brandweercommandant. Deze samenstelling doet ernstige vragen rijzen over de democratische controle op het bestuur van de veiligheidsregio. Het verleden (de parlementaire enquête naar aanleiding van de Bijlmerramp, de onderzoeken naar de rampen in Enschede, Volendam en het cellencomplex op Schiphol, maar zeker ook het meer recente neerstorten van de Boeing nabij de Polderbaan) toont juist aan dat politieke verantwoording en invloed van een volksvertegenwoordiging cruciaal zijn bij een uiteindelijk oordeel over het optreden van hulpdiensten. Hier afbreuk aan doen, leidt indirect tot afbreuk aan staatsrechtelijke principes waarop ons bestuur juist is gestoeld. Willen we werkelijk weer een trede afdalen op de ladder als het gaat om eigen controle op het gevoerde bestuur? Dit doet mij in ieder geval de wenkbrauwen fronsen. Volgens mij gaat het hier om een goedbedoeld model dat in de praktijk onwenselijk zal uitpakken. Een nieuwe soort machtsstructuur die buiten de gewone democratische bestuursstructuur zal vallen en ook nog eens eenzijdig bindende besluiten kan nemen, getuigt mijns inziens van te weinig respect voor de democratiegedachte.

Het is dan ook te hopen dat minister Ter Horst, die onlangs enkele wijzigingsvoorstellen ten aanzien van de positie van de bestuurders bij de Tweede Kamer indiende, dit democratisch tekort op tijd serieus neemt. Wordt hoe dan ook vervolgd dus.

Zie voor de tekst van het wetsvoorstel: http://www.eerstekamer.nl/behandeling/20090423/gewijzigd_voorstel_van_wet/f=/vi4zdr193pi2.pdf

Beroepsverbod voor arsten en psychologen worden niet altijd nageleefd

De afgelopen jaren kregen 30 artsen en psychologen een beroepsverbod. De aanleiding daartoe waren medische fouten of seksueel contact met patiënten. Van die dertig blijken er acht nog steeds actief in hun vakgebied. Zeven van hen blijken nog steeds een eigen praktijk te hebben. De achtste blijkt les te geven op een hogeschool.
De arts die destijds medeverantwoordelijk was voor de dood van actrice Sylvia Millecam, blijkkt ook tot de acht te horen. Hij noemt zichzelf nu natuurgeneeskundige.
(bron: NOS, 25.10.2009)
.

De rechten van insluipers geschonden?

Privacyschending, meende de Bond van Wetsovertreders (BWO). Ze reageerde daarmee op de videobeelden van de Drentse politie waarop een insluiper te zien was. Deze beelden staan nu op internet en dat is volgens de BWO net een stap te ver. Ze diende een klacht in bij de Nationale Ombudsman. De bond wil weten hoe ver mensen kunnen gaan.
Illegaal is de verspreiding van de beelden in elk geval niet. Zo heeft de politie de benodigde toestemming van de officier van justitie om de beelden op internet te zetten.
In Trouw staat hierover het volgende: “De beelden laten zien hoe de verdachte de woonkamer doorzoekt van een 88-jarige vrouw uit Emmen. De camera's zijn opgehangen door de familie van de vrouw, omdat het niet de eerste keer was dat de man binnensloop. De familie droeg de beelden over aan de politie.” Maar wie de beelden ziet, kan er eigenlijk ook weer niet zo veel uit op maken.
Met dit bericht wist de BWO zichzelf weer prominent op de kaart te zetten. De bond werd in 1972 op gericht om de belangen van gevangenen, oud-gevangenen en verdachten te beschermen tegen staatswillekeur, “schade, welke door het Nederlandse strafrecht wordt of zou kunnen worden toegebracht aan individuen of groepen in de Nederlandse samenleving”. De BWO geeft materiële en juridische hulp aan de doelgroep.
Prominenste lid: politica Rita Verdonk. Zij was tijdens haar studententijd (ca. 1980) actief in de BWO.
.

Scholier neemt mes mee naar school

In V.S. weten ze wel raad met een ongedisciplineerde leerlingen. Wapens worden niet getolereerd en daarom kreeg Zachary Christie, nadat hij was betrapt met een mes een schorsing van 45 dagen en werd hij doorverwezen naar een school voor moeilijke kinderen. De school kent een zerotolerance beleid voor het meenemen van wapens.

Die regels zijn helder, maar er is een klein probleem. Zachary is pas zes jaar oud en hij bracht een picknickbestekje mee naar school om zijn boterhammetjes mee op te eten. In die gadget zit naast een uitklapbaar lepeltje en een vorkje, inderdaad ook een uitklapbaar mesje.
De school moest op haar schreden terug komen, toen het verhaal naar buiten lekte en ouders en de wereldpers lucht kregen van deze zaak.
Zachary zit inmiddels gewoon weer op school. Dat geldt niet voor de scholiere wier oma een verjaardagstaart naar de school van haar kleinkind stuurde. Er zat namelijk een mesje bij om de taart te snijden. Foute boel dus, met als resultaat: schorsing.
Hoor hier het verhaal uit de mond van deze topcrimineel.
(bron: TimesOnline, 14 oktober 2009)
.

Aanklacht tegen verfilming Marquez' boek wegens versterken van de pedofiele boodschap

Het gewraakte boek

De verfilmer van het boek 'Herinnering aan mijn droeve hoeren' van schrijver Gabriel Garcia Márquez is onlangs aangeklaagd wegens pedofilie. In die film trakteert een oude man zichzelf op een nacht met een veertienjarige. Een organisatie die zich tegen misbruik verzet, ziet hierin een poging om de pedofiele boodschap te versterken.
De film is nog niet uit en één van de financierders heeft zich inmiddels al teruggetrokken (inclusief de toegezegde 8 miljoen dollar). De regisseur vindt de commotie bizar. In de film speelt een 21-jarige de puber en over de leeftijd wordt ook al niets gezegd.
(bron: Trouw, 10.10.09)

Koopt Berlusconi rechters om?

Begin oktober ontnam het Constitutioneel Hof in Rome Berlusconi zijn immuniteit voor strafvervolging. Woedend was hij. ‘Ik ben absoluut de persoon die in alle tijden het meest vervolgd is door justitie, in de hele geschiedenis en waar dan ook ter wereld’, zei hij tegen journalisten.
“Ik heb de afgelopen jaren 200 miljoen euro aan adviseurs en rechters betaald’. Hij herstelde zich snel van zijn Freudiaanse vergissing en maakte er ‘adviseurs en advocaten’ van.
(bron: Volkskrant)
.

Prof. Farish Noor over zweepslagen

‘In mijn thuisland Maleisië staan ze op het punt om een vrouw zweepslagen te geven voor het drinken van een biertje’, zegt Farish Noor. Hij is mensenrechtenactivist, filosoof en politicoloog. Na zijn studies in het Verenigd Koninkrijk, werkte hij enige jaren in Berlijn. Nu is hij hoogleraar in Indonesië. Hij omschrijft zichzelf als een ‘progressieve’ of ‘liberale’ moslim.
“Idioter verzin je het niet. Ik doe wat ik kan om het publiek tot zinnen te brengen. Dan zeg ik: stel je voor dat ergens een land is waar je geen asperges mag eten. En waar ze iemand die toch een kopje aspergesoep drinkt, twintig zweepslagen geven. Zien jullie niet dat dat behalve onmenselijk ook ontzettend dom is? De reactie is meestal: je weet niet waar je het over hebt, jij verdomde ongelovige, ga naar de hel, blablabla. Ik word er knetter van.”
De regels over de zweepslagen moet je volgens Noor kunnen relativeren. “Het is niet eens zó’n moeite om je in de geschiedenis van de islam te verdiepen en te zien dat dit soort regels zich in de loop der tijd hebben ontwikkeld en niet vaststaan. Maar over Maleisië ben ik zeer pessimistisch door de opkomst van de islamisten. Mensen daar kunnen iets niet even in een ander licht zien.”
“Ze zeggen, als ze die zweepslagen geven: we doen dit omdat we van je houden, we geven zo veel om je dat we je willen redden van de eeuwige barbecue in de hel en bereid zijn om je nu af te tuigen. Ik hoef dat soort liefde niet. En die vrouw ook niet.”
In Zuidoost-Azië ziet hij bij radicale hindoes, radicale christenen en zeker bij islamisten, dat ze allemaal het idee hebben dat ze rechtstreeks contact hebben met God, weten wat hij wil en dat uitvoeren. “Ik zeg niet dat alles rozengeur en maneschijn is als je maar terugkeert naar de fundamenten van het geloof. In de geschriften van jodendom, christendom en islam zitten nare dingen. Maar neem de genesis van de islam, het begin, het moment dat de engel in de grot zijn openbaringen deed aan Mohammed. Ten eerste valt al op dat er iemand tussen God en Mohammed is – de engel – er is geen direct contact. Die engel zegt dan: ‘Lees!’ Waarop Mohammed vraagt: wat moet ik lezen? Dat gaat zo een paar keer heen en weer voordat de engel verder gaat. Kortom, al vanaf de eerste seconde was in de islam toeval en misverstand, ambiguïteit.”
Dat standpunt heeft vergaande consequenties. “Als we kunnen accepteren dat de profeet geen flauw idee had van wat hij moest doen, dan is de hele idee van directe kennis over God onmogelijk. God ontmoeten is of je een buitenaards wezen ontmoet. Je kunt dat niet precies begrijpen. Je kunt het niet wéten. Daarom heet het ook geloof.”
De islam heeft volgens hem niet altijd gedroomd van overheersing. Hij ziet nu eerder politiek aan het werk dan religie. “De lijfstraf van die vrouw is ook politiek. Het is gewoon het zwakste slachtoffer kiezen. Vrouwen, homo’s, intellectuelen, joden. Het is holbewonerspolitiek.”
(bron: De Pers)
.

Drie jaar huisarrest

Vanaf mei 2006 tot afgelopen donderdag (24/9) heeft een Brit huisarrest gehad. Hij zou een bedreiging vormen voor de nationale veiligheid, maar er zijn nooit strafbare feiten ten laste gelegd. Dat het huisarrest nu is opgeheven, heeft te maken met het feit dat een rechter het ministerie van binnenlandse zaken onlangs gelast met informatie te komen die de gevangenhouding rechtvaardigde. Het ministerie kwam niet over de brug met de gevraagde informatie.
Deze kwestie is geen incident. In Groot-Brittannië zijn er nog veertien mensen die onder ‘speciaal toezicht’ staan.
(bron: The Guardian)
.

Vooralsnog geen Deens verbod op boerka

In augustus 2009 lanceerde de Deense Conservatieve Partij het voorstel om het dragen van de boerka en de nikaab in de openbare ruimte te verbieden. Maar inmiddels heeft ze het voorstel weer ingetrokken. “Het plan was juridisch niet haalbaar”, aldus Brian Mikkelsen, de Deense minister van defensie. Het voorstel is waarschijnlijk strijdig met het Europese Verdrag voor de Rechten van de Mens en met de Deense grondwet, aldus Mikkelsen.
De regering probeert nu op een andere manier de boerka en de nikaab te verbieden.
(bron: Trouw, 18-9-2009)
.

Zelfmoordhulpdienst wordt gechanteerd

113Online is een hulpdienst voor suïcidale mensen.
Maar is een kink in de kabel, want de site wordt gechanteerd met een tegensite: 113Online.org. Daar zijn tips te vinden voor zelfmoord, terwijl het officiële http://113online.nl/ nu juist probeert zelfmoord te voorkomen.
Een Nederlandse man die in Argentinië woont, heeft de org-domeinnaam gekocht en chanteert nu de hulpdienst door mailtjes te sturen met het verzoek een bod te doen op de domeinnaam. De hulpdienst heeft niet geboden.
Dat er sprake is van chantage blijkt uit het feit dat de chantagesite een volledige handleiding bevat voor zelfmoord. De opmaak van de site is verder hetzelfde als de echte site; het logo schijnt als twee druppels water te lijken.
De hulpdienst heeft contact opgenomen met de Amerikaanse provider van de chantagesite. Punt is dat de Amerikaanse wetgeving propaganda voor zelfmoord verbiedt. De Nederlandse regering heeft inmiddels contact opgenomen met de Amerikaanse autoriteiten.
Kennelijk is dat contact succesvol geweest, want ik kom de nepsite niet meer tegen.
(bron: Trouw, 25-9-09)
.

Géén machtenscheiding in Groot-Brittannië

In het Britse Hogerhuis zijn namelijk altijd 26 plaatsen voor bisschoppen gereserveerd. Zij mogen sinds 1550 over van alles meestemmen. De bisschoppen behoren tot de Church of England. Dat zij in de banken van het parlement mogen zitten, is te danken (of te wijten) aan Henry VIII. Toen de paus weigerde zijn huwelijk te ontbinden, riep hij zichzelf uit tot hoofd van de Church of England (en bijgevolg eigenaar van de rijkdommen van de kerk).
Koningin Elizabeth is – geheel in lijn van de traditie - supreme governor.
Verder loopt de benoeming van bisschoppen via de premier, die zich hiermee actief kan bemoeien. Margaret Thatcher schijnt dat destijds te hebben gedaan.
Van de 61 miljoen Britten nemen er volgens de jongste cijfers nog maar 870 duizend de moeite naar de 'C of E' te gaan. Die sluit tientallen gebouwen per jaar omdat ze niet meer worden gebruikt.
Pogingen om het tij te keren, komen steeds desperater over. Onlangs werd bekend dat de kerk, voor het eerst in zijn geschiedenis, reclamespotjes gaat inzetten. Commerciële radiostations zenden de komende weken boodschappen uit die het midden houden tussen poëzie en rap, want vooral jongeren zijn het doelwit. Britten van onder de 40 zijn immers bijna helemaal niet meer in de kerk te vinden.
(bron: de Volkskrant, 24.9.09)
.

3 x fout

1. Zonder parkeervergunning in een parkeervak.
.
2. SUV-slurper
.
3. Totaal foute kleur, maar uit onderzoek blijkt dat auto's met dit soort kleuren niet snel worden gestolen.

Advocaat schiet per ongeluk op rechter

Overtuigend was het pleidooi van de Ierse advocaat wel. Hij wilde aantonen dat een wapen, een luchtbuks, niet gevaarlijk was en schoot daarbij per ongeluk de rechter in zijn gezicht. Deze raakte echter niet gewond en handelde de zaak af.
De rechter moest een uitspraak doen over een zaak waarin de ouders het onder meer niet eens waren over de aanschaf van een luchtbuks voor hun zoon.
(bron: Trouw)
.

Openheid bedreigt zaak-Bossche zwemleraar

De rechtbank in Den Bosch

Vandaag vindt er een ‘pro forma’-ztting plaats in de rechtbank van Den Bosch. Op de rol staat de zaak-Benno L., de Bossche zwemleraar, op wiens computer tientallen foto’s stonden van kinderen. De foto’s waren kennelijk van dien aard dat het OM een onderzoek instelde.
Toen de zaak enkele maanden geleden aan het rollen kwam, liepen de emoties begrijpelijkerwijs hoog op. Om de gemoederen te sussen besloten het Openbaar Ministerie (OM) en Rombouts, burgemeester van Den Bosch, bij de omvangrijke ontuchtzaak rond de Bossche zwemleraar Benno L. een aantal informatiebijeenkomsten te houden.
Maar was dat verstandig als we een juridisch brilletje opzetten? “Dat kan het OM wel eens lelijk opbreken'', meent Ybo Buruma, hoogleraar strafrecht. Hierdoor wordt L. eigenlijk al veroordeeld nog voordat de rechters kunnen spreken.

Overspel in Atjeh: doodstraf door steniging

Binnen dertig dagen kan een nieuwe wet van kracht worden in de Indonesische provincie Atjeh: overspel wordt bestraft met de dood door steniging. Verkrachting, het drinken van alcohol, homoseksuele contacten en gokken is strafbaar en levert maximaal 400 zweepslagen op; seks voor het huwelijk wordt bestraft met 100 zweepslagen.
Deze wet is gebaseerd op de sharia, waarin ook zaken zijn als het verplicht dragen van hoofddoeken of het afdragen van islamitische belastingen.
Of die wet van kracht wordt, hangt af van het nieuwe provinciale parlement dat over twee welen aantreedt. Het nieuwe parlement is in elk geval gematigder dan het zittende parlement.
Het provinciebestuur is overigens tegen de bepalingen over steniging, maar zegt dat ze er niets tegen kunnen doen.
(bron: NRC)
.

Italiaanse persvrijheid bedreigd

Beeld van Pasquino, het symbool van vrije meningsuiting in Rome

“De Italiaanse premier Silvio Berlusconi gebruikt zijn mediamacht met de dag meer om kritische geluiden te onderdrukken”, konden we lezen in het NRC. Zo werden twee belangrijke actualiteitenprogramma’s geschrapt zodat alle aandacht kon gaan naar het Berlusconi welgezinde programma Porta a Porta van Bruno Vespa op Rai Uno.
Daarin zal hij de oplevering van de eerste 94 houten huizen voor de slachtoffers van de aardbeving in de Abruzzen aankondigen.
Een programma dat ook een uitzending aan de aardbevingsslachtoffers wilde wijden, Ballarò op Rai Tre, is naar donderdag verschoven. Zavoli, de voorzitter van de commissie die toezicht houdt op de Rai, noemt het opschorten van Ballarò ‘ernstig’. Matrix, de belangrijkste actualiteitenrubriek van Berlusconi’s zender Canale 5, wilde dezelfde avond een aflevering maken over persvrijheid in Italië, maar het werd “om technische redenen” geschrapt.
Andere kritische programma’s en journalisten staan onder druk. Het onderzoeksprogramma Report wordt niet juridisch beschermd door de Rai. Michele Santoro is één van de belangrijkste criticus van Berlusconi. Hij wacht negen dagen voor de eerste uitzending nog op een nieuw contract.
In de krantenwereld is het ook mis. Il Giornale, de krant van Berlusconi’s broer Paolo, wordt opende de aanval op Gianfranco Fini. Hij is medeoprichter van Berlusconi’s partij Volk van de Vrijheid en voorzitter van het Huis van Afgevaardigden. Dat hij wordt aangevallen, is niet vreemd: Fini klaagt al enige tijd over gebrek aan democratie binnen de partij.
In het NRC wordt hoofdredacteur Vittorio Feltri, die Fini bedreigde Fini, geciteerd: “Om een schandaal te creëren, is het genoeg om een dossier uit 2000 over gebeurtenissen onder rode lampen (met prostituees; red.) naar boven te halen, waarbij persoonlijkheden van Alleanza Nazionale betrokken zijn.”
(bron: NRC)
.

Recht op privacy geldt in mindere mate voor politici

Politici dienen omwille van hun publieke functie meer inbreuken op hun privacy te tolereren dan menig ander burger dat hoeft te doen. Althans, zo staat de jurisprudentie er nu voor.
Deze rechterlijke opvatting is (opnieuw) actueel geworden nu een arrest van het gerechtshof in Den Bosch van vorig jaar onherroepelijk is geworden omdat de advocaat-generaal zijn cassatieberoep daartegen heeft ingetrokken.

Sterk vereenvoudigd is de casus als volgt: 'dwaze vader' Thoonen demonstreerde in september 2007 drie weekenden achter elkaar voor de woning van de gedeputeerde in Kaatsheuvel. De acties die hij daar voerde waren het sluitstuk van diverse pogingen om met de gedeputeerde in contact te komen. Thoonen, gescheiden vader die geen contact mag hebben met zijn zoon, wilde misstanden bij de jeugdzorg (de portefeuille van de gedeputeerde) onder de aandacht brengen.

Hij verzocht haar om het dossier over zijn situatie te bekijken. Helaas lukte het daabij keer op keer niet om een persoonlijke afspraak te maken. Ook werd Thoonen, ondanks toezeggingen dat dat wel zou gebeuren, niet terug gebeld. Daarop heeft hij besloten om de gedeputeerde thuis te bellen. Het nummer kreeg hij van een provinciemedewerker. Tijdens het telefoongesprek gaf gedeputeerde Van Haaften aan dat ze niet meer thuis gebeld wilde worden. Thoonen heeft dat daarna ook niet meer gedaan. Schriftelijk kondigde hij wel aan dat hij zich genoodzaakt zag om in actie te komen. Conform de regels (onder andere vastgelegd in de Wet Openbare Manifestaties) heeft hij zijn demonstraties in september 2007 iedere keer schriftelijk bij de gemeente gemeld. Het hof zegt er begrip voor te hebben dat Van Haaften de acties als onprettig heeft ervaren, maar vindt dat de pogingen van Thoonen om met haar in contact te komen op zichzelf niet onrechtmatig waren. Het Bossche hof beredeneert het als volgt:

'Het hof stelt voorop dat ook aan politici bescherming van de persoonlijke levenssfeer toekomt. De aard van hun werkzaamheden en de (publieke) belangen die zij behartigen, brengen echter mee dat zij in een hogere mate inbreuken op hun privéleven dienen te dulden dan personen die geen politieke functie uitoefenen.'

Het hof gaat daarin nog een stapje verder, want 'een dergelijke demonstratie is naar het oordeel (van het hof, M.L.) een geoorloofd -en overigens in onder meer artikel 9 Grondwet en artikel 11 EVRM verzekerd- middel om een bepaalde problematiek onder de aandacht van de politiek te brengen. Nu de demonstratievrijheid als een van de fundamentele waarborgen voor de democratie geldt, is voor het aanmerken als belaging van een op een politica als volksvertegenwoordiger gerichte demonstratie dan ook niet snel plaats.'

Aanvankelijk was het Openbaar Ministerie het niet eens met het oordeel van het hof en overwoog dan ook in cassatie te gaan, maar daar wordt nu dus van afgezien. Een feestdag voor de democratie omdat een vrijheidsrecht wordt aanbeden of een prima gelegenheid om een willekeurige politicus een tijdje te stalken met door uzelf weldoordachte standpunten? We merken het vanzelf.

Bronnen:
LJN: BG7134, Gerechtshof 's-Hertogenbosch, 20-001206-08
http://www.binnenlandsbestuur.nl/default.lynkx?tag=tcm:25-1033471

De Warnsveldse pompmoord

‘Man onterecht vast voor pompmoord’ kopte de Volkskrant op de voorpagina. Het lijkt erop dat Peter van Koppen, hoogleraar rechtspsychologie, weer een nieuwe justitiële dwaling aan het licht heeft gebracht. Van Koppen maakte faam door eerder gehakt te maken van de veroordeling in de Schiedammer parkmoord.
Eén man is volgens Van Koppen in 2004 in deze zaak ten onrechte veroordeeld voor de Warnsveldse pompmoord. En waarschijnlijk geldt dat ook voor de drie anderen veroordeelden die vanwege deze zaak een jarenlange celstraf hebben uitgezeten. Het ging daarbij om de moord Micelle Mooij in 1985.
Godfried van Haut, die in 2004 acht jaar celstraf kreeg voor de moord op Mooij, heeft zijn straf inmiddels al uitgezeten. Maar die straf is ten onrechte opgelegd, weet Van Koppen. “Van Haut is zonder enige twijfel ten onrechte veroordeeld. Er is geen bewijs tegen hem, terwijl er meerdere redenen zijn om aan te nemen dat hij onschuldig is. Ik heb ook geen aanwijzingen gevonden dat de drie andere veroordeelden het gedaan hebben.”
In 1985 werd de achtentwintigjarige Mooij met messteken gedood bij een tankstation in Warnsveld. Het onderzoek naar de moord leverde destijds niets op, maar het onderzoek werd in 2001 heropend nadat het OM nieuwe tips over deze zaak ontving. De vier verdachten werden opgepakt en bekenden na veel verhoren. Vervolgens trokken ze hun bekentenis weer in, wat overigens vaak voorkomt. Volgens Van Koppen ging het hier echter om valse bekentenissen die onder druk van de verhoorders werden afgelegd.
De CEAS zal binnenkort beslissen of deze zaak opnieuw onderzocht gaat worden.
.

Wietplantage met 47.000 hennepplanten (niet) opgeruimd

Voortvarend optreden van de politie in Lelystad! Na een anonieme tip spoorde de politiehelikopter in een maïsveld een hennepplantage op. Deze bevatte maar liefst 47.000 hennepplanten. Straatwaarde: 4.4 miljoen euro.
De politie begon met het rooien van het veld, maar staakte daarmee toen bleek dat het om een proefveld van de Wageningen Universiteit ging. Die bezat de vereiste vergunningen.
(Bron: anp/mvl)
.

Pfizer: 2.3 milard dollar boete

Een boete van 2,3 miljard dollar (1,69 miljard euro) voor de Amerikaanse farmaciebedrijf Pfizer: dat was het resultaat van een schikking met het Amerikaanse ministerie van Justitie.Het ging om meerdere vergrijpen. Pfizer verkocht het medicijn Bextra, dat overigens in 2005 door Pfizer zelf weer van de markt werd gehaald. De Amerikaanse toezichthouder had echter geen goedkeuring gegeven om dat medicijn op de markt te brengen. Dat was goed voor 1,2 miljard dollar.

Ook bij de marketing van de medicijnen Geodon, Zyvox en Lyrica ging het mis. Zorgverleners ontvingen geld van Pfizer als ze deze medicijnen zouden voorschrijven. Dat was goed voor een boete voor 1 miljard dollar boete.Het ging in 2004 ook al mis, al kreeg Pfizer toen ‘slechts’ een boete van 430 miljoen dollar. Het product Neurontin, bedoeld voor epilepsiepatiënten, werd in de jaren negentig ook voorgeschreven tegen hoofdpijn en depressies.En dan Pfizer zelf: uiteraard betreurt men de toepassing van de foute verkooptechnieken, maar het bedrijf is “trots” op de maatregelen om herhaling te voorkomen. “Integriteit is absoluut een prioriteit voor Pfizer.”Vreemd. Pfizer moest als onderdeel van de recente schikking een integriteitsprogramma opstellen.

(bron: NRC, 3.9.09)

.

15 jaar voor neersteken agent

Op 30 juli 2009 werd een 28-jarige man door de rechtbank in Utrecht veroordeeld tot een gevangenisstraf van 15 jaar wegens poging tot moord op een agent op station Driebergen-Zeist. Dat is drie jaar minder dan het OM in eerste instantie eiste.
De agent liep daarbij een dwarslaesie op. De rechtbank oordeelde dat de verdachte opzettelijk en met voorbedachten rade had geprobeerd om de agent van het leven te beroven.In januari wilde de agent de verdachte. Hij meende dat de laatste zelfmoord wilde plegen. Meerdere getuigen zagen hoe de agent meerdere malen met een mes werd gestoken. Na de steekpartij ging de man op een bank zit, terwijl de agent zwaargewond op het perron lag.Wat meespeelde bij de bepaling van de hoogte van de straf, was dar de gevolgen van het delict voor de agent catastrofaal zijn. Hij is voor de rest van zijn leven zwaar invalide. Ook speelt mee dat de agent de verdachte alleen maar wilde helpen. Bovendien, zo stelde de rechtbank, is er sprake is van een hoog recidive gevaar. De rechtbank leidt dit af uit het feit dat de verdachte “ogenschijnlijk uit het niets tot deze daad in staat is geweest”.Het motief van de dader is onduidelijk. Gedurende het hele proces zei het niets. De onderzoekers van het Pieter Baan Centrum konden geen enkele verklaring geven voor de geweldsexplosie. Evenmin konden ze aangeven of de man toerekeningsvatbaar was. De rechtbank oordeelde daarom dat de man als volledig toerekeningsvatbaar dient te worden beschouwd.
Getuige-deskundige Bruijns verklaarde op de zitting van 16 juli 2009 dat hij het mogelijk achtte dat iemand vanwege een gekozen proceshouding volledig zwijgt. In rechtsoverweging 4.3.2 overweegt de rechter het volgende: “Nu uit het milieu-onderzoek naar voren is gekomen dat verdachte sinds 2007 al bijna niet meer spreekt, acht hij het minder waarschijnlijk dat het zwijgen van verdachte enkel voortvloeit uit een gekozen proceshouding. Bruijns blijft, meermalen daarnaar gevraagd, bij de conclusie dat er zeer waarschijnlijk sprake is van persoonlijkheidsstoornissen en/of stemmingsstoornissen, maar dat hij niet met zekerheid een uitspraak kan doen of er sprake is van een stoornis en zo ja, over de aard van deze stoornis. Hij kan dan ook geen advies geven over de toerekeningsvatbaarheid van verdachte. Omdat niet is gebleken van een omstandigheid die de strafbaarheid van verdachte vermindert of uitsluit, moet de rechtbank –met de aantekening zoals hierna vermeld in rechtsoverweging 5.3 - tot het oordeel komen dat verdachte als volledig toerekenbaar dient te worden beschouwd en derhalve strafbaar is.”
Maar in rechtsoverweging 5.3 lezen we het volgende: “De rechtbank is op grond van de inhoud van het dossier, met name het advies van het Pieter Baan Centrum, de verklaring van de getuige-deskundige en haar eigen waarnemingen ter terechtzitting tot de overtuiging gekomen, dat verdachte zeer waarschijnlijk lijdt aan een ernstige psychiatrische stoornis."
(Bron: BJ4253 & Rechtbank Utrecht)
.

Moet Wilders oppassen?

Het Europese Hof in Straatsburg heeft zich onlangs uitgelaten over de vraag of een politicus mag worden bestraft als hij zich discriminerend uitlaat. In de (fantastische) rubriek ‘de uitspraak’ van NRC-redacteur Folkert Jensma wordt aan deze kwestie aandacht geschonken.
Het ging om de Waalse parlementarier Daniel Feret. Hij is een omstreden figuur in België: de geschorste arts is de voorzitter van het Front National en lid van het parlement.
Feret werd eind 2006 door hoogste Belgische instantie veroordeeld omdat hij teksten had verspreid waarin asielzoekers werden weggezet als profiteurs. Hij werd veroordeeld tot een taakstraf van 250 uur. Deed hij dit niet, dan kon hij alsnog tien maanden de cel in. Bovendien mocht hij tien jaar lang niet meedoen aan de verkiezingen. Hij mocht noch kiezen, noch zich kandidaat stellen. In 2002 werd zijn parlementaire onschendbaarheid al opgeheven.
De rechter motiveerde het vonnis als volgt. Zijn pamfletten waren in strijd met een wet uit 1981 waarin racisme en vreemdelingenhaat strafbaar zijn gesteld. Bovendien is het schrijven van pamfletten niet het gewone werk van een parlementarier.
In de gewraakte flyers bepleit Feret het repatrieren van immigranten en het voeren van een voorkeursbeleid voor Belgen en Europeanen. De asielcentra moeten opvangcentra voor eigen daklozen worden en inburgeringsprojecten moeten worden stopgezet. ‘Niet-Europese werklozen’ moeten worden uitgezet. Tevens zou de vestiging van niet-Europeanen verhinderd moeten worden. Het Belgische volk moet worden beschermd tegen de ‘gevaren van de veroveringslustige Islam’.
Feret is het niet eens met die beslissing. Hij is van mening dat het Belgische vonnis in strijd is met art. 10 EVRM: het zou een inbreuk zijn op zijn recht om zich vrij te mogen uiten.
De Europese rechters, d.w.z. vier tegen zeven rechters, lieten het Belgische vonnis in tact. “Politieke toespraken (’les discours politiques’) die aanzetten tot haat op basis van religieuze, etnische of culturele vooroordelen zijn een gevaar voor de sociale vrede en politieke stabiliteit van democratische staten”, aldus de rechters. Het is van “cruciaal belang dat politici die zich in het openbaar uiten meningen vermijden die intolerantie aanmoedigen. Het aanbevelen in immigratiekwesties van oplossingen zoals rassendiscriminatie bevordert waarschijnlijk sociale spanningen en ondermijnt het vertrouwen in democratische instellingen. In dit geval was er een dringende maatschappelijke noodzaak om de belangen van de immigrantengemeenschap te beschermen, zoals de Belgische rechter deed.”
Drie rechters stemden tegen. Tien jaar ontzetting uit de kiesrechten vinden zij disproportioneel, want het ging louter om “speculatieve gevaren”. De vrijheid van meningsuiting wordt op deze wijze opgeofferd aan het anti-discriminatiebeleid. En de uitspraken stammen van een partij die zelf niet is verboden. Maar ook los hiervan is er geen ‘dringende reden’ om een politiek debat in te perken. Feret heeft bijvoorbeeld nooit tot geweld opgeroepen.
De uitspraak is gedaan in de Kleine Kamer, waaraan 7 rechters deelnamen. Het is dus afwachten of dit de definitieve uitspraak zal zijn. In Nederland wordt deze uitspraak met belangstelling gevolgd vanwege de rechtzaak tegen Wilders, wiens ideeën enigszins overeenkomen met die van Feret.
.

50.000 euro voor impotentie

Impotentie loont, althans in het geval van een Portugese echtgenote die schadevergoeding had geëist omdat haar seksuele behoeftes niet meer kunnen worden vervuld. Van de hoogste juridische instantie van het land kreeg ze 50.000 euro schadevergoeding toegekend, omdat haar man impotent was geworden door een arbeidsongeval. Hij raakte in 2001 zwaargewond toen hij door een vrachtwagen van zijn werkgever werd aangereden. De rechters stelden dat het dagelijks leven van het echtpaar door het ongeluk ernstig werd verstoord onder meer door ernstige aanvallen van jaloezie van de man.
(bron: de Volkskrant, 2.8.09)
.

Klokkenluiders voortaan beter beschermd

Het schrikbeeld van iedere klokkenluider is ongetwijfeld Fred Spijkers. De man deed wat hij moest doen en werd vervolgens jarenlang gestalkt door zijn voormalige werkgever, het minister van Defensie. Ongeveer twintig jaar na de aanleiding (Spijkers moest liegen over de dood van een legerinstructeur) was de Kamer het spuugzat en eiste een regeling. Die kwam er wel, maar ook die regeling werd uiteindelijk ook maar half en half uitgevoerd.
Mede naar aanleiding van deze zaak kwam er een wet ter bescherming van klokkenluiders, want die waren vogelvrij. Die regeling werd juli 2009 uitgebreid. Minister Ter Horst (Binnenlandse Zaken) en staatssecretaris De Vries (Defensie) bereikten met de vakbonden overeenstemming bereikt over een verbeterde klokkenluidersregeling.
Wat gaat er veranderen? Een misstand kan voortaan ook bij een vertrouwenspersoon worden gemeld. Bovendien krijgen klokkenluiders bij de overheid, politie en defensie een tegemoetkoming in de kosten bij het procederen. Verder wordt er zo snel mogelijk een onafhankelijk advies- en verwijspunt opgericht waar klokkenluiders terecht kunnen voor informatie, raad en doorverwijzing.
De proceskosten worden – weliswaar met een plafond – vergoed, mits de klokkenluider in het gelijk wordt gesteld. Ook oud-ambtenaren kunnen een melding doen gedurende twee jaar na hun beëindiging van hun werk.
.

Justitie versus sekstoerisme

Begin juli stond het sekstoerisme op het menu van Minister Hirsch Ballin van Justitie (CDA): sekstoeristen, die in het buitenland minderjarigen misbruiken, worden zelf aangepakt. Jusititie gaat bestanden zoals strafblad met boekingsgegeven koppelen, zodat gedragspatronen van reizigers in kaart worden gebracht. Deze techniek noemt men ‘profiling’. Een veroordeelde pedoseksueel die vier maal per jaar naar Thailand reist, komt dan in beeld, omdat die bestemming berucht is vanwege het sekstoerisme.
In het geval van jeugdprostitutie gaat het om enkele honderden gevallen. Maar er zijn meer toepassingen, zoals het profileren van verdenkingen in mensenhandel en meisjesbesnijdenis.
De privacy is volgens Hirsch Ballin niet in het geding, zo meldt hij in de Volkskrant: “Dit vergt gegevensverwerking onder waarborg, zeker. Maar het is erger om misbruikt te worden of genitaal verminkt.”
(bron: Volkskrant,10.7.09)
.

De stilte rond de moord op Marwa al Sherbi

Begin juli 2009 werd de 32-jarige Marwa al Sherbi doodgestoken in een Duitse rechtbank. Haar belager moest zich verantwoorden voor racistische uitingen jegens de vrouw. Hij had haar een terroriste genoemd vanwege haar hoofddoek.
De verdachte had echter kans gezien een mes mee naar binnen te smokkelen. Hij bracht voor de ogen van haar driejarig kind achttien messteken toe aan de jonge vrouw. Haar echtgenote snelde te hulp, maar omdat een veiligheidsagent dacht dat hij de aanvaller was, werd hij neergeschoten.
Het verhaal krijgt nog een staartje. In Egypte stoorde men zich aan het feit dat dit voorval nauwelijks in het Duitse nieuws is geweest. Een commentator zei: “stel dat het omgekeerd was en een fanatieke moslim vermoordde een westerling.”
Egyptische commentatoren vergeleken de mediastilte over dit voorval met het mediarumoer over Theo van Gogh.
.

Opslaghysterie

“We vallen ten prooi aan Europese opslaghysterie”, aldus veertien hoogleraren recht.
“De controlestaat komt een flinke stap naderbij als de Eerste Kamer akkoord gaat met het plan om alle miljarden telefoongegevens op te slaan.”
Nadat de Eerste Kamer in het kader van de nieuwe paspoortwet nog maar net zijn zegen heeft gegeven aan de opslag van onze vingerafdrukken in een centrale databank, komt het volgende plan alweer in het vizier: de bewaarplicht voor telecom verkeersgegevens.

Het komt er op neer dat alle telefoontjes, sms’jes en mails keurig worden opgeslagen.
Volgens de richtlijn van de EU moeten deze gegevens minmaal 6 en maximaal 24 maanden bewaard worden. (Na kritiek van de Eerste Kamer wordt de bewaartermijn niet anderhalf jaar, zoals de regering wilde, maar waarschijnlijk 6 maanden.)
Wat is er nu tegen deze verzameldrift? Aan de bewaarplicht, zo stellen de hoogleraren, ligt een merkwaardige gedachtekronkel ten grondslag. Na een incident worden meteen vergaande maatregelen genomen. “Na een dramatisch incident met een kind wordt besloten om van alle kinderen een dossier aan te leggen. Na een dramatische terroristische aanslag, moeten de verkeersgegevens opgeslagen worden.” Is dit rationeel, proportioneel of effectief, of gevaarlijk” vragen zij zich af.

Bovendien weten jeugdzorg, politie en inlichtingendiensten meestal heel goed wie hun ’klanten’ zijn. “Belangrijker dus dan het aanleggen van zinloze grote databanken is het passend reageren op de gevallen waar het om gaat. Daar is ouderwetse professionaliteit voor nodig, met gerichte aandacht voor de zaak zelf. Daar moet de nadruk op liggen, en niet op het van achter een bureau doorploegen van gigantische hooibergen bestaande uit 98 procent spamberichten.”
Daarnaast wijzen zij op het feit dat de politie heeft al vele zeer verregaande opsporingsbevoegdheden ter beschikking (zoals tappen, infiltreren, observeren) met ingeval van terrorisme en georganiseerde criminaliteit slechts lichte voorwaarden.

Nog een minpunt is dat het bewaren van grote hoeveelheden gegevens technisch en organisatorisch uitermate complex is. “Bijna dagelijks rapporteren de kranten over het verlies van gevoelige data, zoals het verschijnen van weer miljoenen creditcardgegevens op het internet, of het verlies van twee cd’s met de gegevens van alle kinderbijslaggerechtigden in Engeland.” Geen enkele organisatie is in staat gebleken om gegevens langdurig adequaat te beschermen. En het is goed denkbaar dat de centrale databank met vingerafdrukken ooit op straat zal komen te liggen met alle gevolgen van dien.
Hun pleidooi komt er kort gezegd op neer dat de 'opslagwaanzin' zo snel mogelijk moet verdwijnen.
Het stuk was ondertekend door de hoogleraren Corien Prins, Egbert Dommering, Nico van Eijk, Paul de Hert, Aernout Schmidt en Jan Smits, Bart Jacobs, Sandro Etalle, Pieter Hartel, Henk van Tilborg, Theo de Roos, Taru Spronken, Piet Hein van Kempen en Ybo Buruma.
(Trouw, 27.6.09)
.

Agressie in het verkeer zwaarder beboet

“Als twee automobilisten elkaar ruziënd achtervolgen en een aanrijding veroorzaken, wordt hun agressie voortaan een expliciete strafverhogende factor in de eis van het Openbaar Ministerie.”, aldus Harm Brouwer, de hoogste baas van het OM.
Volgens het Openbaar Ministerie vraagt de samenleving om zwaardere strafeisen bij verkeersovertredingen waarbij sprake is van agressief rijgedrag. Als er agressie in het spel is, zal de strafeis 25 procent hoger uitvallen.
Dat blijkt uit de enquêtes van het OM blijkt verder dat veel mensen hogere straffen willen bij mishandelingen of bedreigingen die voortkomen uit racisme of discriminatie. Nu verhoogt het OM de eis bij die misdrijven met 25 procent als sprake is van een discriminatoir motief, maar in de toekomst wordt dat 50 procent.
Het OM neemt niet de suggestie van veel burgers over om bij kleine vergrijpen, zoals het bezit van een stiletto, slechts een waarschuwing te geven. Een stiletto, zegt Brouwer, is een wapen. Alleen een waarschuwing vindt hij te mager.
Bovendien gaat het OM beter toelichten hoe een officier tot zijn eis komt.
(Trouw, 29.6.09)
.

Opgepakt, halverwege een haarbeurt bij de kapper

Marcus T. Bailey, een vijfentwintigjarige drugsdealer uit Indiana, verliet tijdens een haarbeurt, waarbij de vlechtjes werden gedraaid, even de kappersstoel om wat cocaïne te verkopen. Zijn klanten bleken echter undercover-agenten te zijn. Hij werd ter plekke gearresteerd en werd met een half afrokapsel opgesloten in de cel. (Dat was dus gieren op het politiebureau.)
Er was op de fora wel nog enige discussie over de politiefoto (zie hiernaast). Deze lijkt te suggereren dat het kapsel zo is bedoeld. Dit soort kapsels komt wel vaker voor. Maar aannemelijker is dat het de bedoeling was dat meer dan vier vlechten zijn verschijnen.
.

Wonderlijke straffen

Een Turkse man werd onlangs – in Turkije – veroordeeld tot de volgende straf: hij moet elke week zijn vrouw een bos bloemen aanbieden en vijf boeken lezen over de opvoeding van kinderen. Zijn vergrijp: hij had zich schuldig gemaakt aan huiselijk geweld.
De Turkse wet geeft de rechter de bevoegdheid om alternatieve straffen op te leggen. Af en toe leidt dat tot wonderlijke uitspraken. Zo werd iemand voor het slaan van zijn dochter veroordeeld tot het planten van 500 boompjes. Geweld tegen een vrouw werd bestraft met het schrijven van duizend briefjes waarin hij spijt betuigde. Die briefjes moest de veroordeelde verspreiden in het dorp.

Broodje van 100 Euro

David de Mey zat in zijn auto in een broodje te happen. En dat leverde hem een boete van 100 euro op. Een broodje eten in de auto mag niet in België. Volgens de wegcode moet een bestuurders zijn auto onder controle kunnen houden. En kennelijk mixt dat niet met het eten van een broodje.
(bron: de Standaard, 22 juni 2009)
.

$ 80.000 boete voor een illegaal gedownload liedje

Jammie Thomas-Rasset uit Brainerd (Minnesota) kreeg in 2003 een brief van de RIAA, de belangenbehartiger van de muziekindustrie in de VS. Die organisatie vertegenwoordigt de platenmaatschappijen Universal, Sony Music, EMI en Warner Music. In die brief werd haar nadrukkelijk verzocht om een paar duizend dollars over te maken in verband met het illegaal delen van 24 liedjes op internet.
Ze weigerde deze schikking te betalen en moest voorkomen. De jury oordeelde dat Thomas-Rasset 1,92 miljoen dollar (1,37 miljoen euro). Dat komt neer op 80.000 dollar per liedje.
Thomas-Rasset is getrouwd en heeft vier kinderen. Ze werkt voor een Indianenstam in Minnesota.
(bron: CNN, 18 juni 09)
.

Tabaksindustrie financiert via actiegroep rechtzaak tegen rokersverbod

Het verzet van café-eigenaren tegen het rookverbod in de horeca wordt op alle fronten ondersteund door tabaksfabrikanten, zo blijkt uit onderzoek van NRC Handelsblad. De actiegroep ‘Red de kleine horecaondernemer’ ontving en ontvangt van de brancheorganisatie van tabaksfabrikanten jaarlijks naar eigen zeggen “een halve ton”.
Ook zijn de tabaksfabrikanten betrokken bij de financiële ondersteuning van de rechtszaken tegen het verbod. Een bodemprocedure kost volgens volgens de advocaat van de actiegroep al gauw enkele tonnen.
(bron: NRC, 20 juni 2009)
.

Loterijbedrog

'Brussels paar met drie kinderen wint 75 miljoen'. April 2006 werd bekend dat de jackpot van Euromillions in België was gevallen. De identiteit van de winnaars was geheim, maar de “twee Franstalige veertigers met drie opgroeiende tieners” zouden ondanks de hoofdprijs gewoon blijven werken.
Leuk dus voor dit herkenbare modale Belgische gezin.
Maar het verhaal was een grote leugen. De echte winnaar was een dertigjarige alleenstaande Griek die in de Brusselse horeca werkte. Dat komt vaker voor. Zo bleek het “koppel vijftigers uit Gent” in werkelijk een 78-jarige dame uit Blankenberge. En dat een gezin een deel van haar winst aan een goed doel zou schenken, was ook al verzonnen.
De verklaring is deze leugen is simpel, meent Standaard-journalist Petitjean: “De marketeers van de Nationale Loterij veranderden de identiteit van de spelers om hen herkenbaarder en meer sexy te maken. Een gezin met tieners zou spelers meer aanspreken dan een Griekse afwasser van dertig. Een man die 100 miljoen euro had gewonnen en in een rolstoel zat, werd dan weer doodgezwegen, wegens te weinig glamoureus.”
Ivan Pittevils, ceo van de Nationale Loterij, vond het bedrog geen punt: “Grote winnaars willen niets liever dan beschermd worden en dit toont dat we hun vertrouwen niet beschamen.”
(bron: De Standaard, 12 juni 2009)
.

Verkrachtingszaken: slechts 1 op de 100 gevallen leidt tot vervolging

Honderd strafdossiers over verkrachting in België levert welgeteld één veroordeling tot een effectieve gevangenisstraf op.
De psychologie Danièle Zucker, hoofd van de psychiatrische spoeddienst van het Sint-Pietersziekenhuis in Brussel, onderzocht honderd dossiers van verkrachting van een meerderjarige in de periode 2001-2007. Eenenvijftig dossiers werd snel afgesloten, omdat de dader niet kon worden geïdentificeerd. In 45 dossiers waren de verdachten wel bekend, maar was het bewijs onvoldoende.
In vier gevallen werden de verdachten veroordeeld met een gevangenisstraf van 18 maanden tot drie jaar. Maar drie veroordelingen waren volledig met uitstel en in slechts één geval moest de dader effectief naar de cel.
“Het is vaak een zaak van woord tegen woord”, aldus Zucker. “Ik begrijp dat het voor de politie- en justitiediensten niet altijd gemakkelijk is om klaar te zien in zo'n dubbelzinnige situatie, laat staan om een deugdelijk bewijs tegen de verdachte te vinden.”
“Slachtoffer en dader zijn ook vaak partners of ex-partners. Toch is vier veroordelingen op honderd dossiers een erg laag aantal. We zitten daarmee duidelijk onder het Europese gemiddelde.”
(bron: De Standaard, 17.6.09)
.

Agent mishandelt burger

Een agent van de politie van New Jersey tuigde op 29 mei een 49-jarige man af. De laatste, Ronnie Holloway, stond op de hoek van de straat toen een politie-auto bij hem stopte en hem sommeerde zijn sweetshirt dicht te ritsen. Holloway deed dat, maar op dat moment rende een tweede agent op hem af. Hij duwde Holloway eerst tegen de motorkap van de auto en vervolgens sleurde hij hem over de grond. Daar bewerkte hij hem met zijn knuppel.
Holloway zei op dat moment niets.
Drie minuten later arriveerde een tweede politie-auto en Holloway werd geboeid afgevoerd. Een van de beschuldigingen luidde ‘verzet bij een arrestatie’. Normaal gesproken was hier de kous mee af, want het is dan het woord van Holloway tegenover het woord van een agent. Maar toevallig hing er een particuliere bewakingscamera en werd het hele voorval gefilmd. Op die film is te zien dat Holloway zonder enige reden of noodzaak werd mishandeld. Ook verzet hij zich niet tegen zijn arrestatie.
De politie weigert elk commentaar.
(Zie de tape)
(bron: CNN)
.

Paul Baldwin: 153 keer gearresteerd

Paul Baldwin had eigenlijk al moeten voorkomen, maar Rena DiLando, officier van justitie in het Amerikaanse Portsmouth, heeft nog geen tijd gevonden om het dossier van de Baldwin helemaal te lezen. De reden: het dossier van de 49-jarige verdachte is te dik. Hij is sinds 1984 namelijk al 152 keer eerder gearresteerd.
De aanleiding voor nummer 153 was onder meer mishandeling. Baldwin, die iemand in zijn gezicht had geslagen, was net een week op vrije voeten. Hij had net een jaar celstraf achter de rug, omdat hij een blikje bier ter waarde van twee dollar had gestolen. De zwaarte van die sanctie heeft te maken met het feit dat hij al twee keer voor datzelfde feit werd veroordeeld.
(bron: The Huffington Post, 2 juni 2009)
.

Huwelijk gaat voor zitting

De 27-jarige verdachte Xavier A. uit Geraardsbergen was de grote afwezige op de zitting in de strafrechtbank van Oudenaarde. Het verzoek tot uitstel motiveerde zijn advocaat met een “mijn cliënt heeft het op dit moment nogal druk met de voorbereidingen van het feest”.
De rechter heeft de zaak uitgesteld. De zitting vindt eind 2009 plaats.
.

Politici en rechters? Veel eerder Kant vs. Montesquieu

De rechterlijke macht in ons land lijkt het spuugzat te zijn dat politici die zich graag willen profileren zich keer op keer kritisch uitlaten over het door rechters geleverde werk. Volgens president Corstens van de Hoge Raad ‘lijken politici niet te beseffen dat de rechterlijke macht de derde macht is in ons staatsbestel, niet onder- maar nevengeschikt aan de wetgevende en uitvoerende macht’. Kortom, kritiek op de rechtspraak mag, maar het mag niet zo zijn dat de rechtspraak daadwerkelijk ondermijnd wordt.
Notabene het CDA, toch de partij die de afgelopen jaren furore heeft gemaakt met een handvest voor verantwoordelijk burgerschap om zo normen en waarden in de maatschappij nieuw leven in te blazen, leek afgelopen week zelf enkele, zij het constitutionele, basiswaarden en -normen met voeten te treden. Met een initiatiefwet die rechters moet dwingen om geweld tegen politie-agenten voortaan zwaarder te bestraffen werd geprobeerd om de scheiding der machten te doorkruisen en de Amsterdamse politierechter te beïnvloeden. Op het eerste oog is dit natuurlijk uit den boze. Onze machtenscheidingsgedachte veronderstelt immers, zij het kort gezegd, dat wanneer de rechter spreekt, de politiek zwijgt. De politici in de Tweede Kamer fungeren immers als medewetgever conform art. 81 Gw, dus als er iemand is die van rechterlijke uitspraken dient af te blijven…

Toch is de zaak niet zo zwart-wit als zij zich op het eerste oog doet voorkomen. Want wat is eigenlijk beoogd met het stelsel van machtenscheiding zoals wij dat heden ten dage nog kennen? In de lijn van filosoof Kant valt zonder meer te verdedigen dat politici ver dienen weg te blijven van alles dat met rechtspraak te maken heeft. Kant was immers een fervent voorstander van een rigide scheiding der machten. Op zichzelf is niets mis met deze gedachte, maar zijn ideeën zijn nergens in de praktijk gebracht puur omdat een strikte scheiding van overheids-macht in werkelijkheid onwerkbaar is.
Neem dan Montesquieu. Zijn ideeën bleken meer uitvoerbaar, en daarom hebben we onze rechtsstaat op zijn leest geschroeid. Montesquieu was, in tegenstelling tot Kant, meer van de ‘checks and balances’ waarbij wetgevende, uitvoerende en rechtsprekende macht elkaar controleren en beïnvloeden om een summum van evenwicht te bewerkstelligen. De rechterlijke macht vormt door uitspraken in individuele zaken precedenten, en is daarmee rechtsvormend bezig. Laten we eerlijk zijn, wie maakt hier dan de wet? Omgekeerd werkt dit systeem net zo; wie spreekt er recht wanneer de rechter genoodzaakt is zich te houden aan de regels die de andere twee machten stellen?

Juist met het oog hierop is het niet verkeerd, maar eerder gezond dat de rechter in een democratische rechtsstaat door externe factoren wordt beïnvloed, zij het dat dit met enige prudentie en nuancering gebeurt. Kritisch kijken naar rechterlijke uitspraken mag, zolang het maar niet uitmondt in ondermijning of aantasting van de status van rechters. Het gaat erom dat de uiteindelijke beslissing in een individuele zaak een onaantastbare bevoegdheid van de rechter blijft. De strijd tussen de filosofie van Montesquieu (de arme man is helaas in 1755 overleden) en die van Kant blijkt hiermee weer ineens verrassend actueel te zijn. Het toont pijnlijk aan dat de kennis over onze rechtsstaat in veel gevallen (zeker bij politici!) ver te zoeken is.
Misschien is het daarom verstandig om af te sluiten met de opmerkingen van HR-president Corstens: ‘Rechters dienen gelegenheden aan te grijpen om de idee van de rechtsstaat te verduidelijken. Dat betekent aandacht vragen voor het machtsevenwicht in de staat, voor de rule of law, voor fundamentele rechten, voor de grondslag van onze democratie. Wat ooit vanzelfsprekend was, lijkt dat vandaag niet meer te zijn.’
(Bron: De Volkskrant 4/06/2009)

Voor de mensen die meer over dit onderwerp willen lezen, kan ik het vuistdikke proefschrift ‘Onder de rechter’ van H. Gommer (2008) aanbevelen.

Yolanthe & Jan uit elkaar: wie overtrad de wet?

De kandidaten:

De parkeergarage: verkocht de beelden, ondanks het feit dat de ‘Wet beveiliging persoonsgegevens’ schrijft voor dat de beveiligingcamera’s alleen mogen worden ophangen voor beveiligingsdoeleinden. De verkoop is dus in strijd met de wet. Bovendien schrijven de richtlijnen van de brancheorganisatie Vexpan nadrukkelijk voor dat de camera’s uitsluitend bedoeld zijn voor de veiligheid.

De Telegraaf en het gossipprogramma RTL Boulevard: zonden de beelden van het stel (Yolanthe en Wesley) uit, tenzij de rechter meent dat het nieuwsbelang prevaleert boven de privacy van Yolanthe & Wesley. De twee stonden in een voor iedereen toegankelijke ruimte.

De internetprovider die met een advertentie op de breuk tussen Yolanthe en Jan Smit heeft verwerkt in een advertentie met: ‘Wat Yolanthe kan, kunt u ook. Overstappen lijkt een heel gedoe, maar dat is het niet’.
.

Paul Scheffer over de rechters

Paul Scheffer heeft scherpe kritiek op de beslissing van het Hof én de Hoge Raad om Wilders te vervolgen. Hieronder een aantal overwegingen:

“Het Hof stelt dat je best kritisch mag zijn, maar, komt-ie: ‘een uitzondering moet worden gemaakt voor beledigende uitspraken waarin een relatie met het nazisme wordt gelegd’. En al die antifascismecomités die van die vergelijking leven? Gaan we die dan ook verbieden? Als ik zoiets lees maak ik me ernstig zorgen over de kwaliteit van de rechterlijke macht.”
“Een Hof dat zich opwerpt als hoeder van het integratiedebat, is zóóó bevoogdend. Ik kan me niet voorstellen dat er iets anders zal volgen dan vrijspraak. Al was het maar omdat imam El Moumni, die zei dat homo’s lager zijn dan varkens, ook is vrijgesproken. En daar heb ik ook voor gepleit. Ik zeg: laat dit soort opvattingen uitgesproken worden, dan kunnen ze wéérsproken worden.”
“We moeten door het conflict héén. Het interessante aan Fitna was nou juist dat de posities veranderden. Een moskee in Gouda gooide zijn deuren open voor iedereen. Zo van: kom dan maar eens kijken hoe het hier is. Uiteindelijk voelde Wilders zich gedwongen de moslims te complimenteren met hun beheerste reactie op zijn film.”
“Het is tien keer beter dat het zó gaat. Dat mensen leren omgaan met scherpe kritiek. Dat is namelijk de kwintessens van de vrijheid van meningsuiting: dat het een samenleving uiteindelijk vreedzamer maakt. Om een heel simpele reden: mensen kunnen hun woede en frustraties omzetten in beelden, woorden, demonstraties en politici waar ze uit kunnen kiezen. Zo wordt de weg tussen frustratie en agressie veel langer. Er zit namelijk iets tussen, namelijk een maatschappelijk debat waarin dingen tot uiting kunnen worden gebracht."
(bron: Hp /de Tijd)

.